03 December 2010

Twitter Investment Said to Value Company at Over $3 Billion

{Bloomberg}...Twitter Inc. is considering a funding round that would value the company at more than $3 billion as investors clamor for a stake in the social-networking service, according to three people familiar with the matter.

The financing may include new investors, such as venture- capital firm Kleiner Perkins Caufield & Byers and Russian investment company Digital Sky Technologies, said two of the people, who declined to be named because the fundraising isn’t public. Sean Garrett, a Twitter spokesman, declined to comment.

Fresh funding would help Twitter broaden its service and attract more users, now numbering more than 175 million, while lessening pressure to do an initial public offering. In October, Twitter named operations head Dick Costolo as chief executive officer, after he helped the company start an advertising program that attracted companies such as Starbucks Corp. He replaced co-founder Evan Williams.

Started in 2006, San Francisco-based Twitter raised $100 million in September 2009, when it had about 25 million users. That round included T. Rowe Price Group Inc., Insight Venture Partners, Spark Capital and Institutional Venture Partners. The valuation was about $1 billion, a person familiar with the matter said at the time. In January, Costolo said that an IPO is still “way out” for Twitter.

Redesigned Site

The service, embraced by actors, politicians, athletes and company executives, lets users broadcast messages of no more than 140 characters. In September, Twitter revamped its website to make it easier to post photos, video and maps directly on the page. The redesign also gives marketers a new way to use multimedia in online promotions.

The company needs cash to expand its workforce and build data centers to handle increasing traffic. Twitter said in July it was opening its own managed data center in Utah and that it planned to add similar data centers in the next 24 months.

Twitter ranks third globally among social-networking sites, topping News Corp.’s MySpace, according to ComScore Inc. in Reston, Virginia. Facebook Inc. is No. 1, and Windows Live Profile from Microsoft Corp. is second.

Twitter’s fundraising efforts were previously reported by the TechCrunch blog.

To contact the reporters on this story: Ari Levy in San Francisco at alevy5@bloomberg.net; Brian Womack in San Francisco at Bwomack1@bloomberg.net

To contact the editor responsible for this story: Tom Giles at tgiles5@bloomberg.net

22 November 2010

The Best U.S. Business Schools 2010



Working through the post-crash hangover, B-schools put new emphasis on job placement—and some hard lessons learned

By Geoff Gloeckler

Jack Oakes didn't like what he was seeing. As director of the Career Development Center at the University of Virginia's Darden School of Business, Oakes had watched the Great Recession choke off his students' job opportunities. The outlook was no better for the MBA Class of 2010. By the end of February only 64 percent of students reported having received a job offer, even worse than the recession-era low of 69 percent in February 2009 (and well below the 81 percent in pre-crash 2008). In the world of elite MBA programs such as Darden, where graduates have come to expect multiple six-figure offers, this qualified as a disaster. Something had to be done.

On Mar. 16, Oakes asked three of the school's best-known and longest-tenured professors to send an e-mail to alumni explaining the crisis and asking for help. The subject line: "A Darden Call to Arms." "It might not have been war, but for many of these students who were still looking for jobs, it sure felt like it," Oakes says.

Within hours, dozens of Darden alumni responded with job leads. By graduation in May, 77 percent of the class had job offers; three months later the figure reached 87 percent. "It was something we had never done in the past," Oakes says. "We didn't have to. But things are different now."

Because the financial crisis killed or downsized some of the biggest MBA employers, including Bear Stearns and Lehman Brothers, the B-school job search has grown far more arduous. That's clear from Bloomberg Businessweek's 2010 ranking of the top full-time MBA programs. Consider this contrast: Three months after graduation in 2007, only 4 percent of grads at the 30 top U.S. schools did not have a job offer. That figure has risen to 12 percent, and at some schools it's more than double that. Even top schools lost ground. At No. 1 University of Chicago Booth School of Business, 9 percent of students were jobless at the three-month mark, vs. 2.4 percent in 2007, while No. 3 University of Pennsylvania Wharton School saw its three-month unemployment rate more than triple, from 3.9 percent to 13 percent, over the same period.

No longer can students rely on the traditional on-campus recruiting process. More than 40 percent of B-school career services officers saw a decline in on-campus visits this spring, according to the MBA Career Services Council (CSC). And when companies do come to campus, instead of having a dozen positions to fill, they might have two or three. Starting salaries among all MBAs surveyed by Bloomberg Businessweek have dropped nearly 6 percent, from an average of $104,500 in 2008 to $98,400 this year. And students' plans are changing, with many settling for lesser positions. More than half of those surveyed expressed concern about the job market. "I had to expand my job search to include potential jobs and industries I would otherwise have never considered," says Tyler Fenelon, a 2010 graduate of UCLA's Anderson School of Management (No. 17). He was able to find the private equity job he'd hoped for. "I consider myself very lucky," he says.

Schools are finding new ways for students to connect with companies that might not recruit on campus. At top-ranked Booth, the employer outreach team has tripled in size, from two to six, in the past two years. Last summer the team met with more than 350 companies, up from 100 in 2007. "We definitely have more corporate relationships now than we did a few years ago," says Julie Morton, associate dean of career services. "We used to assume the relationship began when a company recruited on campus. Now a strong relationship is one where a firm thinks of Booth in terms of sourcing talent--posting a job, coming to campus, or simply interacting with students."

Schools are also teaming up to bring students to recruiters. In April, 128 students from seven schools—including Michigan's Ross School of Business (No. 7), Cornell's Johnson Graduate School of Management (No. 13), and Notre Dame's Mendoza College of Business (No. 24)—traveled to San Francisco for "A Day in the Bay MBA Interview Forum." The event allowed 36 Bay Area employers, including eBay, Electronic Arts, and the San Francisco Fed, to meet top MBA talent without having to incur the expense of traveling to each campus.

Technology also makes it easier for students to connect with recruiters. At Northwestern University's Kellogg School of Management (No. 4), Skype has become a familiar tool for job seekers, and when Stanford's Graduate School of Business (No. 5) begins its transition into its new Knight Management Center next spring, two Cisco TelePresence videoconference facilities will be available for remote interviews. Videoconferencing "gives students an opportunity that they might not otherwise have," says Cynthia Bush, director of recruiting at Houlihan Lokey, the Los Angeles investment bank. The technology is especially valuable to companies that might hire only a handful of MBAs each year, says Gideon Gradman, vice-president for corporate development at Boston-based Ze-gen, a venture-backed energy startup. "It's not a perfect replacement for in-person interviews, but it's an enabling technology for companies like ours that are small and don't want to be limited geographically."

Before the job market soured, regional companies would not have been on the radar for many top MBAs, but now career services advisers are recommending that students not limit their job search to a single function, industry, or location. Those who have their hearts set on a "go-to" MBA position in finance should think twice. In late September, Bank of America began laying off employees in its investment banking unit; just a few days later Morgan Stanley announced a hiring freeze in its i-bank group for the rest of 2010. "In the past, students have focused their internship and job search with one specific, singular path," says Nicole Hall, president of the MBA CSC and executive director of career services at Pepperdine University's Graziadio School of Business and Management. "Now students have to have a flexible outlook with two or three viable options that they pursue aggressively."

For some students, the best option is to change course entirely. After watching MBAs from the Class of 2009 at Brigham Young's Marriott School of Management (No. 27) struggle to find work, Anthony Strike decided to forgo his second year at the school. Instead of accumulating another year of debt, he dove into a full-time job search. After three months he landed a job as product manager at Apria Healthcare in Orange County, Calif. "It was the nontraditional choice," Strike says, "but it was the right choice for me."

Students are also being called on to provide assistance to job-seeking classmates. At Chicago, 39 second-year MBAs are serving as career advisers, meeting one-on-one with first-years to share their experiences in the internship and job search. Last spring student leaders at Indiana's Kelley School of Business (No. 19) created a group informally called the Jobless Lonely Hearts Club. Each week leading up to graduation, about 30 job seekers from the Kelley Class of 2010 met to share leads and commiserate over pizza and beer. Classmates who had already secured employment served as facilitators. "At first it was awkward," says Darshan Shah, one of the facilitators, "but after those first couple of sessions, we started seeing results. It really brought our class closer together." Shah says at least five participants ultimately found jobs using contacts picked up from the club.

Happily, there are signs that the job market for MBAs is picking up. More than half of the top programs reported that a higher percentage of students from the Class of 2011 had returned to campus from their summer internships with firm offers. Sectors such as health care and energy are also increasing their full-time job recruiting activity, according to the MBA CSC. Peter Giulioni, assistant dean of career services at the University of Southern California Marshall School of Business (No. 26), expects the recruiting landscape to return to a more traditional model of primarily on-campus recruiting within 18 to 24 months. Good news for the Class of 2012, perhaps, but cold comfort for this year's graduates.

Gloeckler is a staff editor for Bloomberg Businessweek in New York.

19 November 2010

ADB approves $135m loan for IGCC power plant in China

The Asian Development Bank (ADB) has approved a $135m loan to construct a 250 MW coal fired integrated gasification combined cycle (IGCC) power plant in Tianjin City of China.

The $419.59m project is scheduled to be completed by 2012. The loan has a 26-year term, including a grace period of six years, with the interest rate determined in accordance with ADB's Libor-based lending facility. The loan component is due for completion by June 2012 and the grant component by June 2015.

Ashok Bhargava, principal energy specialist in ADB's east Asia department, said: "The project will demonstrate the advantages of a technology with the potential for large greenhouse gas emission reductions. Its successful implementation will bolster the confidence of investors, project developers, and policymakers leading to scaled-up IGCC power plants and their expanded deployment."

China has launched a clean coal power generation program, GreenGen, to reduce pollution as well as lower the GHG emissions, with the Tianjin project being the cornerstone of the first phase, ADB said. ADB is also providing $1.25m in technical assistance to pave the way for the second and third phases of the program, which will result in a scaled-up IGCC plant fitted with carbon capture and storage technology by 2013.

The remaining costs of the Tianjin project will be funded from equity contributions of $84m, a loan of $195.59m from a group of local banks, and the grant from ADB's climate change fund. China Huaneng Group, the managing partner of the GreenGen program, is the executing agency for the project.

www.szwgroup.com

15 November 2010

G20 Aftermath: Did We Lose The Battle And Win The War?

By Menzie Chinn is a professor at Robert M. La Follette School of Public Affairs.

From www.businessinsider.com

The narrative emerging in the wake of the G-20 meetings is that, not only is the rest of the world angry at us over quantitative easing, but we also achieved none of our diplomatic objectives regarding rebalancing (the coverage seemed particularly negative on CNBC). [1] [2] [3] In addition, the outcome has been taken as a harbinger of the end of US dominance over economic policymaking, to the extent the US no longer has the intellectual high ground (given the failure to regulate the financial system in a sensible way) and the relative decline in economic weight.

Effective Economics versus Meaningful Communiques, and Strategic Interactions

I think one important point is to realize that achieving economic goals and diplomatic successes are not always the same. From a diplomatic standpoint, it would have been useful to have agreement that countries should limit current account balances, as in the US proposal. It might have been economically useful, to the extent that this put additional pressure on China to take more rapid action to rein in their current account surplus by way of exchange rate appreciation, and restructuring of the economy. Of course, at the panel I was on several weeks ago [4], PBoC deputy governor had already made a commitment to putting the Chinese CA/GDP ratio on a glide path towards reduction (but not necessarily as a share of world GDP), so it's not clear what economic impact an agreement would have made.

I have also been thinking about the anger with which the policymakers and economists in the rest-of-the-world (as well as certain US politicians [5]) have greeted QE2 with. In some ways, the fact that they are angry speaks volumes about the effectiveness or ineffectiveness of QE2. (In other words, to criticize QE2 as having no effect, and then to be angry that it is being undertaken, are internally inconsistent views.)

My view is that anger at the US position is currently being driven by an understanding that QE2 has been surprisingly effective at depreciating the dollar, and that the rest-of-the-world has limited scope in countering that depreciation. In a game theoretic context, we usually think of competitive devaluation as a form of the prisoner’s dilemma, where the devalue option dominates the no-devalue option, and both parties end up with a devalued currency, but no net improvement because countries cannot all devalue against each other.

ghart

Figure 1: Log nominal value of US dollar against broad basket of currencies (blue), and log real value (red). November observation for nominal rate pertains to 11/5/2010. Downward direction denotes deprecation. NBER recession dates shaded gray. Source: Federal Reserve Board, NBER and author’s calculations.

However, because of the radically different post-recession economic conditions facing the US and China, the payoff matrix has changed. The US gains by allowing the currency to depreciate against the rest-of-the-world, but the Chinese (and to a lesser extent the other BRICs) have competing goals of maintaining rapid growth, high exports, and stable inflation. This point has become apparent as inflation has surged in China. [6] The conflicting goals Chinese policymakers face can be illustrated by reference to the Mundell-Fleming model. (See this post for detail).

ghart

Figure 2: Tightening of monetary policy. Interest rates rise from i1 to i2, due to decrease in money supply which shifts in the LM curve. Source: Econbrowser (March 2007) [http://bit.ly/9iN0nm]

The Chinese can raise interest rates in order to stabilize inflation by cooling off the economy. However, that interest rate increase would exacerbate the capital inflow that would tend to appreciate the CNY. That in turn implies even greater forex intervention by PBoC, which in turn requires even greater sterilization measures, either by issuing more PBoC bonds, or by raising reserve requirements. The US measures to push down long term rates via QE2 have made that option more difficult.

If the Chinese are unable to rein in inflation via sterilization measures (and other administrative measures to cool off the economy), then the Chinese real exchange rate will appreciate, even if the nominal does not move. Recall the definition of the real exchange rate (in logs):

q = s - p + pUS

Where s is the log exchange rate expressed as CNY per USD, p is the log Chinese price level, and pUS is the log US price level, and q is the log real exchange rate; up is depreciation of the CNY. As p rises, q falls. This argument is merely an assertion that the monetary approach to the balance of payments holds in the long run.

The highlighting of this tradeoff by US actions might just induce the Chinese policymakers to accelerate measures to re-balance in a way external diplomatic pressure (from the US, the other G-20) did not.

Why Is the Exchange Rate Moving So Much?

As I noted earlier [6], there is some mystery why the impact on the exchange rate has been so much more marked than that on long term rates. As several observers have observed [Delong] [Krugman], QE2 is fairly small in quantitative magnitude, and in terms of implied impact on duration adjusted interest rates. Theory suggests offsetting inflation and liquidity effects from open market operations, so the impact on observed nominal rates could in principle be small (and in either direction).

I think a large chunk of the impact comes from the fact that QE2 signals additional information about the willingness of the monetary authorities to undertake actions to stimulate the economy, perhaps by future injections [7]. I will also observe that the likelihood of a sensible fiscal policy declined after the mid-term elections (that is the US will more likely undertake contractionary fiscal policy by not offsetting state spending reductions), so that from a simple Mundell-Fleming model, we should expect dollar depreciation.

What about Capital Controls?

There has been substantial discussion of whether capital controls can limit the capital inflows into emerging markets, thereby loosening the choice between exchange rate stability and monetary autonomy (i.e., "the trilemma", as discussed here and here). I believe that capital controls can be effective, particularly in the short term, in reducing and changing the composition of capital inflows. Whether capital controls can be effective over the longer term in stemming these inflows to a substantial degree remains open. (see for instance the recent IMF paper here [pdf]).

Of course, if extensive capital controls are combined with financial repression, and pervasive controls over the rest of the economy, then capital flows can be controlled, as in China. Even then, capital controls only allow reserve accumulation/decumulation to loosen the binds of the trilemma. [8]

ghart

Figure 3: drawn from Figure 4 in Aizenman, Chinn, Ito (2008). [http://bit.ly/d0IC6z]

The Bigger Game

The depreciation game between the US and the other G-20 countries is imbedded in other games. Moreover, the game is repeated (the dollar depreciation is one-shot, with repercussions into the future). Perhaps more importantly from my perspective, strategic interactions involving macro policies are imbedded in a larger game involving other policies including those related to trade. GI/Free Exchange discusses whether trade protection and depreciation are complements or substitutes. My colleague Mark Copelovitch, along with UW Professor Jon Pevehouse, has undertaken some systematic research on the subject of exchange rate regime choice and protection (presentation here), which suggests that they are substitutes.

Thinking in the context of the current game, China could retaliate, although not necessarily by using tariffs (rare metals comes to mind). We'll have to wait and see; however, to the extent that China relies more profoundly on access to US markets than the US relies on access to Chinese markets (still), I'm dubious they will follow this path with full force.

Concluding Thoughts

None of the foregoing should be taken to mean that failure to come to an agreement on a formal statement restricting current account imbalances was a good thing. Certainly it would have been preferable to have an additional lever to induce more rapid action on the Chinese yuan. But it's always important to recall what the economic fundamentals are, and right now it appears that the scope remains for the US to induce additional expenditure switching.

Hence, the US has, either intentionally or unintentionally, "pulled the trigger" (after all, it's not clear Bernanke was thinking about the dollar, as opposed to domestic economic activity); we are now using our special position as a key reserve currency to depreciate our currency at exactly the time when other key countries (the BRICs) are not fully able to counter, since their output gaps are positive, and stronger currencies would help them counter inflationary pressures [9]

One last speculation. The other countries facing a negative output gap (primarily other advanced countries) will face the same incentives as the US, and so will more likely try to depreciate their currencies. It's true that this will tend to negate the US depreciation -- but to the extent that this induces greater monetary easing in those countries, this is a positive outcome.

Some words of caution about overinterpretation from Simon Evenett. Richard Portes also assesses the macro implications of the Seoul meetings. Paletta/RTE parses the words.

This post was published at Econbrowser >


อย่าฝืนโลก

อย่าฝืนโลก

คอลัมน์ สามัญสำนึก

โดย สมปรารถนา คล้ายวิเชียนร
วันที่ 15 พฤศจิกายน พ.ศ. 2553 ปีที่ 34 ฉบับที่ 4262 ประชาชาติธุรกิจ



ได้มีโอกาสรับฟังข้อมูลจากผู้รู้ในแวดวงธุรกิจการเงินและเศรษฐกิจมหภาคที่ มอง-วิเคราะห์เชิงโครงสร้างของระบบเศรษฐกิจโลก เกี่ยวกับมาตรการอัดฉีดเศรษฐกิจระลอกล่าสุดของสหรัฐอเมริกา มหาอำนาจผู้กุมชะตากรรมเศรษฐกิจโลกเอาไว้ในมือ

ช่วยให้เกิดความเข้า ใจและเชื่อมโยงความสัมพันธ์ของ หลาย ๆ เรื่องได้ดียิ่งขึ้นพอสมควร อันเนื่องมาจากทักษะในการถ่ายทอดของผู้บรรยายที่อธิบายความและเปรียบเทียบ ให้ ผู้ฟังที่มีพื้นฐานความรู้เศรษฐกิจไม่แข็งแรงอย่างผู้เขียนมองปรากฏการณ์ได้ กระจ่างมากยิ่งขึ้น

ก่อนจะสรุปตามความเข้าใจเอาเองแบบบ้าน ๆ ว่า ทั้งหมดทั้งปวงนั้นก็เป็นเพราะเราต่างอยู่ในโลกเศรษฐกิจการค้าที่เชื่อมโยง เกาะเกี่ยวกัน โดยมีพี่ใหญ่อย่างสหรัฐ ต้นตำรับของระบบทุนนิยมเสรีเป็นผู้กำหนดทิศทาง พร้อมกับความเชื่อของคนส่วนใหญ่ที่ว่า สหรัฐและระบบเศรษฐกิจของเขา "ล้มไม่ได้" ปล่อยให้ถดถอย ดิ่งซึมต่อไปจะส่งผลกระทบต่อทั้งโลก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องชอบธรรมแล้วที่จะเพิ่มมาตรการอัดฉีด ถมเงินเข้าไปตามแต่จะเห็นสมควร

อย่าได้แคร์ว่านี่คือกติกาแบบปลาใหญ่ กินปลาเล็ก ไม่ต้องกังวลหรอกว่ามาตรการดังกล่าวจะทำให้ค่าเงินดอลลาร์อ่อนลงอีกกี่ เปอร์เซ็นต์ ในทางตรงข้ามค่าเงินหยวน, เยน, บาท, รูปี จะแข็งขึ้นเท่าไรก็ย่อมเป็นไปตามกลไกตลาดปกติที่ฝ่ายหนึ่งอ่อน อีกฝ่ายหนึ่งก็ต้องแข็งโดยปริยายนั่นเอง

แล้วหากเงินที่เพิ่มขึ้นจะ ไหลบ่าท่วมล้นระบายมายังฟากตะวันออกที่อัตราตอบแทนในการลงทุนของประเทศที่ GDP สวยหรูในระดับ 7-9% อย่างจีน สิงคโปร์ อินเดีย ไทย ฯลฯ ก็เป็นเรื่องที่ต้องตั้งรับ บริหารจัดการกันไปตามสภาพ

นี่คือความ จริงที่อาจดูไม่ค่อยดี หรือมีความเป็นธรรมเท่าใดนัก (และแม้จะเป็นประเด็นร้อนที่ถกเถียงจิกกัดกันเต็มที่ในการประชุม G-20 ก็จะไม่ก่อให้เกิดความเปลี่ยนแปลง แต่อย่างใด) แต่ก็เป็นความจริงแท้ที่ต้องเรียนรู้และทำความเข้าใจกับโลกแห่งการแข่งขัน ของทุนนิยมบนข้อได้เปรียบของ ผู้แข็งแกร่งกว่า

รู้แจ้งประจักษ์ในเหตุแห่งปัญหาดังกล่าวแล้ว ข้อแนะนำโดยผู้รู้จึงตั้งอยู่บนหลักการพื้นฐานที่ว่า "อย่าไปฝืนโลก"

เพราะฝืนอย่างไรก็ยากที่จะเอาชนะ "ระบบ" ที่กดครอบจนแม้กระทั่ง "ยักษ์ใหม่" อย่างจีนยังฝืนต้านได้แค่ในระดับหนึ่งเท่านั้น

แทน ที่จะมัวมานั่งกังวลว่า จะเอาชนะ "ระบบ" อย่างไร จะสร้างทำนบ สร้างเขื่อนกั้นการไหลบ่าของ "ทุนต่างประเทศ" แบบไหน อาจต้องกลับมาคิดใหม่ว่า แล้วจะอยู่อย่างไรกับกระแสหรือสถานการณ์ที่ "ฝืนไม่ได้" มากกว่า

มองภาพใหญ่ดังที่ผู้รู้วาดให้ดูแล้ว ก็เตรียมใจได้ว่า ประเทศไทยต้องกลับมาเตรียมตัวให้พร้อมที่จะอยู่กับยุคสมัย "บาทแข็ง" ต่อไปอีกนานพอสมควร

ประเด็นจึงกลับมาอยู่ตรงที่ว่า จะอยู่อย่างไรมากกว่า

ปฏิเสธ ไม่ได้ว่าจะเป็นยุค "บาทอ่อน" (เหมือนเมื่อครั้งหลังปี 2540) หรือยุค "บาทแข็ง" ที่กำลังเผชิญอยู่นี้ต้องมีคนที่เจ็บปวด เสียประโยชน์ หรืออาจถึงขั้นล้มหายตายจาก

แต่ก็ไม่ใช่ทั้งหมด จำนวนหนึ่งได้อานิสงส์ อีกไม่น้อยสามารถปรับตัว ประคองตัว หรือสร้าง "วิกฤตเป็นโอกาส" ได้ด้วยเหมือนกัน

โจทย์ คือจะทำอะไรให้เกิดประโยชน์ได้บ้างจากยุคค่าบาทแข็งที่ไม่ใช่แค่มองเห็นเป็น โอกาสในการนำเข้าสินค้าฟุ่มเฟือยจากอเมริกา-ยุโรปที่ราคาถูกลง หรือเป็นจังหวะดีในการเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศให้บ่อยขึ้น ช็อปปิ้งจากนิวยอร์กจดปารีสได้อย่างเมามันมากขึ้น

การไม่ฝืนโลกคือ ความพยายามที่จะปรับปรุง เปลี่ยนแปลงค้นหาวิธีอยู่ร่วมกับภาวะนั้น ๆ อย่างยั่งยืนให้มากที่สุด หรือแสวงหาโอกาสใหม่ ๆ ที่จะเป็นประโยชน์ได้ในระยะยาว มิใช่เพียงผลพลอยได้ในระยะเฉพาะหน้า

นั่น คือฉากหนึ่งของโลกเศรษฐกิจระบอบโลกาภิวัตน์ ที่เมื่อกระโจนเข้าร่วมกระแสไปด้วยแล้ว ก็ต้องประคองตัวให้รอดไม่ว่ากระแสจะไหลเชี่ยวขนาดไหนก็ตาม

ส่วนอีกโลกที่ชอบกล่าวอ้างถึงโลกประชาธิปไตย ซึ่งยังมีอีกไม่มากประเทศนักยังฝืนกระแสอยู่นั้น

ดูเหมือนเมืองไทยจะสามารถไหลตามและฝืนกระแสได้อย่างแนบเนียนมานานแล้ว...

China buys up the world

And the world should stay open for business

IN THEORY, the ownership of a business in a capitalist economy is irrelevant. In practice, it is often controversial. From Japanese firms’ wave of purchases in America in the 1980s and Vodafone’s takeover of Germany’s Mannesmann in 2000 to the more recent antics of private-equity firms, acquisitions have often prompted bouts of national angst.

Such concerns are likely to intensify over the next few years, for China’s state-owned firms are on a shopping spree. Chinese buyers—mostly opaque, often run by the Communist Party and sometimes driven by politics as well as profit—have accounted for a tenth of cross-border deals by value this year, bidding for everything from American gas and Brazilian electricity grids to a Swedish car company, Volvo.

There is, understandably, rising opposition to this trend. The notion that capitalists should allow communists to buy their companies is, some argue, taking economic liberalism to an absurd extreme. But that is just what they should do, for the spread of Chinese capital should bring benefits to its recipients, and the world as a whole.


Why China is different

Not so long ago, government-controlled companies were regarded as half-formed creatures destined for full privatisation. But a combination of factors—huge savings in the emerging world, oil wealth and a loss of confidence in the free-market model—has led to a resurgence of state capitalism. About a fifth of global stockmarket value now sits in such firms, more than twice the level ten years ago.

The rich world has tolerated the rise of mercantilist economies before: think of South Korea’s state-led development or Singapore’s state-controlled firms, which are active acquirers abroad. Yet China is different. It is already the world’s second-biggest economy, and in time is likely to overtake America. Its firms are giants that until now have been inward-looking but are starting to use their vast resources abroad.

Chinese firms own just 6% of global investment in international business. Historically, top dogs have had a far bigger share than that. Both Britain and America peaked with a share of about 50%, in 1914 and 1967 respectively. China’s natural rise could be turbocharged by its vast pool of savings. Today this is largely invested in rich countries’ government bonds; tomorrow it could be used to buy companies and protect China against rich countries’ devaluations and possible defaults.

Chinese firms are going global for the usual reasons: to acquire raw materials, get technical know-how and gain access to foreign markets. But they are under the guidance of a state that many countries consider a strategic competitor, not an ally. As our briefing explains (see article), it often appoints executives, directs deals and finances them through state banks. Once bought, natural-resource firms can become captive suppliers of the Middle Kingdom. Some believe China Inc can be more sinister than that: for example, America thinks that Chinese telecoms-equipment firms pose a threat to its national security.

Private companies have played a big part in delivering the benefits of globalisation. They span the planet, allocating resources as they see fit and competing to win customers. The idea that an opaque government might come to dominate global capitalism is unappealing. Resources would be allocated by officials, not the market. Politics, not profit, might drive decisions. Such concerns are being voiced with increasing fervour. Australia and Canada, once open markets for takeovers, are creating hurdles for China’s state-backed firms, particularly in natural resources, and it is easy to see other countries becoming less welcoming too.

That would be a mistake. China is miles away from posing this kind of threat: most of its firms are only just finding their feet abroad. Even in natural resources, where it has been most active in dealmaking, it is not close to controlling enough supply to rig the market for most commodities.

Nor is China’s system as monolithic as foreigners often assume. State companies compete at home and their decision-making is consensual rather than dictatorial. When abroad they may have mixed motives, and some sectors—defence and strategic infrastructure, for instance—are too sensitive to allow them in. But such areas are relatively few.

What if Chinese state-owned companies run their acquisitions for politics, not profit? So long as other firms could satisfy consumers’ needs, it would not matter. Chinese companies could safely be allowed to own energy firms, for instance, in a competitive market where customers could turn to other suppliers. And if Chinese firms throw subsidised capital around the world, that’s fine. America and Europe could use the money. The danger that cheap Chinese capital might undermine rivals can be better dealt with by beefing up competition law than by keeping investment out.

Not all Chinese companies are state-directed. Some are largely independent and mainly interested in profits. Often these firms are making the running abroad. Take Volvo’s new owner, Geely. Volvo should now be able to sell more cars in China; without the deal its future was bleak.


Show a little confidence

Chinese firms can bring new energy and capital to flagging companies around the world; but influence will not just flow one way. To succeed abroad, Chinese companies will have to adapt. That means hiring local managers, investing in local research and placating local concerns—for example by listing subsidiaries locally. Indian and Brazilian firms have an advantage abroad thanks to their private-sector DNA and more open cultures. That has not been lost on Chinese managers.

China’s advance may bring benefits beyond the narrowly commercial. As it invests in the global economy, so its interests will become increasingly aligned with the rest of the world’s; and as that happens its enthusiasm for international co-operation may grow. To reject China’s advances would thus be a disservice to future generations, as well as a deeply pessimistic statement about capitalism’s confidence in itself.

Being eaten by the dragon

What it feels like to be bought by a Chinese firm

From The Economist



A FEW years ago two executives of an international oil company were working late in its otherwise deserted office in England. A stunning young Chinese woman arrived at reception. “She was very attractive, decked out in Gucci,” one of them says. She delivered a letter from Sinopec, one of China’s giant, state-controlled energy firms, proposing a multibillion-dollar takeover. The executive adds, a little wistfully, that she then disappeared into the night in a car with local licence plates, never to be seen again.

His firm was soon bought by another Chinese company. Since then Western bosses have been tapped by Chinese firms at conferences in Toronto and Cape Town and received walk-in offers in Scandinavia. Companies across Europe have solicited Chinese investment. Bankers all over the world have touted lists of Western takeover candidates among China’s big firms. This year buyers based in China and Hong Kong have accounted for a tenth of global deals by value, including investments in oil and landmark takeovers in industry, such as Geely’s purchase of Volvo, a Swedish carmaker. A decade ago China urged its companies to expand under the slogan “go out”. Now it is really happening.


The first fiery breaths

More deals are inevitable, given China’s rise. Control of the world’s stock of foreign direct investment (FDI), which includes takeovers and companies’ greenfield investments, tends to reflect a country’s economic muscle. Britain owned 45% of the world’s FDI in 1914; America’s share peaked at 50% in 1967. Today China, including Hong Kong and Macau, has a share of just 6% (see chart 1). Listed Chinese firms, which are largely state-controlled, are already some of the world’s biggest, and account for over a tenth of global stockmarket value. Most are still mainly domestic outfits.

China’s high savings will also spur deals. Companies often have surplus cash and banks surplus deposits. Today those savings are recycled into rich countries via sovereign-wealth funds and the central bank, which act as portfolio investors, buying mainly bonds. But China may and probably should diversify. That shift will be accelerated by China’s political aims: to acquire inputs, such as raw materials, labour and land; to build up technical and commercial expertise; and to gain access to foreign markets.

Public announcements of such deals are something of a charade. Wooden Chinese executives insist they are acting on purely commercial grounds. Western bosses hail a new era of co-operation. Yet these transactions are tricky partly because of cultural differences and partly because of the role of the Chinese state. There have been fiascos. In 2005 CNOOC, a Chinese oil firm, withdrew a bid for Unocal, a Californian producer, after American politicians kicked up a stink. In 2009 Rio Tinto, an Anglo-Australian mining firm, withdrew from a deal to sell a series of minority stakes to Chinalco, a Chinese metals firm. Rio’s shareholders opposed the sale but many reckon that the Australian government did, too.

The Economist has interviewed, anonymously, executives past and present at 11 Western companies that have been bought by or have sold stakes to Chinese firms, or have been in negotiations to do so. Ten of the deals discussed were worth more than $1 billion. What these people say provides an insight into both China’s capacity to expand its companies abroad and the opaque workings of its state-backed firms. The impression they give is a mixture of awe at China’s ambition and technical skill and a far more qualified assessment of Chinese companies’ ability to run international businesses.

The meat of the negotiation often has two parts: marathon sessions at an investment bank’s offices, often in London, and visits by target firms’ executives to mainland China or Hong Kong. There they may be expected to make epic PowerPoint presentations to giant audiences, and to attend banquets and intimate discussions, often in hotels owned by the bidder.

Most visitors are impressed by Chinese firms’ technical nous. Both sides try to make friends: “Emotion and trust matter,” says a Briton, because authority within Chinese firms is opaque and arbitrary. Chinese negotiators often use booze to break down barriers—and to try to get the upper hand. This is a well-known tactic, says a European of hazy days he spent in a hotel dealing with the fine print. “They would bring in people to try to get you drunk…At one point I was sure they’d brought in a lady from the switchboard.”

Most targets of Chinese takeovers need an interpreter. It pays to be wary. The head of a mining firm grew fond of his, but jokes, “She was clearly an internal spy.” Most executives say they trusted their hosts. But not all. A European says, “They knew everything about me,” and adds, “I had 52 hits from China on my home computer.” Another boss negotiating a controversial natural-resources deal found the atmosphere sinister. “You had to take your battery out of your mobile phone. You were told the rooms were bugged.”

Chinese companies’ power structure is a bit of a mystery to outsiders, even the handful of Westerners on the boards of big state-backed companies. A popular theory is that they are controlled by a parallel hierarchy of Communist Party officials. The most senior party man in a firm, the general secretary, is not necessarily the most senior executive. Although one Western executive says this distinction was evident (“There were party people and people who did stuff”), most are just overwhelmed by the volume of bodies. One arrived, alone, in London to be faced with 30-40 people from the Chinese side. “I was shocked,” he laughs. Meetings in China can be attended by vast audiences, with people coming in and out continually. A core of people ask good questions, but even they, many visitors say, seem to lack the authority, or desire, to make decisions.


Power behind the chair

The opacity of power is also reflected by the role of the titular heads of Chinese firms. One boss found his counterpart to be an autocrat, surrounded by minions: “You feel the deference towards this guy. There are no interjections when he speaks.” Yet most visitors to China talk of charming figureheads, for example at Sinopec: “There are two chairs in the middle where you and he sit…You say prepared remarks into the microphone and then everybody claps…Girls serve tea…The big chief doesn’t negotiate. He just blesses the deal.” Another executive says the head of Huawei, a telecoms-equipment firm, was “a great gentleman” who “relied on his lieutenants for information”. A natural-resources boss says the head of Minmetals, a big Chinese mining firm, was just there “to keep protocol”.

Who, then, calls the shots? A lieutenant who has lived outside China may lead the talks with the target’s top brass. Chinalco, says a Westerner, has used the same 40-something bilingual hotshot on several deals: he was “very, very good”. But with one exception, those interviewed thought the state was in ultimate control. “You can feel it,” says one. “In China you’re dealing with the government,” says another. “In India you’re dealing with companies.”

However, the state is far from being a predictable monolith. Often, more than one Chinese firm has sniffed out the same target. They compete for the Western firm’s affections and “preferred bidder” status with officials back home. The process can be chaotic. A chairman says he negotiated for months with a Chinese mining firm, including site visits by hundreds of their staff, only to see the deal collapse because it lacked political consent.

Likewise, China’s government-controlled banks, which have been expanding abroad (see chart 2), are often described as indiscriminate financiers of China’s overseas conquests. Yet the same chairman recalls going to Cuba to meet a senior official of China Development Bank (whose father had, apparently, been an acquaintance of Fidel Castro’s) and receiving a clear signal that a deal was in doubt. Another executive says a deal with ZTE, a maker of telecoms equipment, that included state-bank financing struggled to win official approval. ZTE’s bosses, he says, held little sway with the central government.

Once a preferred bidder has been picked, however, there can be a flood of cheap cash. Someone involved in the Rio deal recalls meeting a bank in China and being staggered by their indiscipline. “They said, ‘How much do you want: $10 billion, $20 billion?’ It was unbelievable.” The preferred firm’s negotiators often have some latitude to alter the terms of a deal, but refer big decisions to Beijing. During the auction of a Western oil company, a Chinese state-controlled energy firm “went back to the ministerial level to raise its bid”, says an executive of the target.

At key moments, though, this apparently fiddly hierarchy can be decisive. One oil executive ran an auction of a firm that ended with an Indian and a Chinese bidder (both were state-controlled). The Indians had “no concept of materiality”, he says, and were mired in nit-picking. In the final stages they returned the draft contract riddled with amendments. The Chinese firm returned it clean, and won.

Although to set up a foreign bid a Chinese firm has to jump through lots of hoops, once it has done so it enjoys formidable advantages. It has access to cheap finance. It can ignore its share price, since its majority shareholder, the government, is onside. Politicians may also work to smooth the waters. PetroKazakhstan, a Canadian firm with assets in Central Asia, was coveted by a Russian company. Its takeover by CNPC of China was eased by a state visit by the president, Hu Jintao, to Astana, the Kazakh capital.

China’s state-backed system also has disadvantages. One is that foreign governments are becoming increasingly wary of Chinese takeovers. These include those of Canada and Australia, previously two of the most open markets for corporate control in the world. Another is more subtle: that the style of decision-making can lead Chinese companies to overpay and to struggle to integrate their purchases.

Some executives felt that their Chinese suitors had bargained astutely. Someone who has sold four mining firms says the Chinese compared well with Western buyers. Others are less complimentary. To get to the point of executing a takeover, a Chinese company must build up a huge head of steam. Some say they struggle to rein in their investment bankers. “They lost control of the situation,” says a European chief executive. In future, “I hope for their sake that they do a better job at negotiating.”

Chinese firms also risk political fallout if they fail. Their sense of mission makes them “transparent”, says one European executive of his experience selling a firm. “They cannot take the chance to lose the deal.” Another European boss says his Chinese suitor struggled to deal with Western stockmarkets. Their disclosure rules mean slip-ups are made public, and disparate institutional investors are unpredictable. As a result Chinese buyers prefer targets with a single big shareholder who can negotiate bilaterally. However, buying such firms can be costly because they command a scarcity premium.

The price China pays is often dismissed as inconsequential: what are a few billion in the grand scheme of things? But even for rich countries, systematically overpaying for foreign assets is a bad idea. After a binge in the late 1980s and early 1990s, Japanese firms retrenched.


I love you. Tell me your name

Integrating an acquisition is just as important as price. Once the deal is done—a text message from China confirming a higher offer is not unknown—there may be a signing ceremony in the target firm’s country and then a banquet in China, attended by central bankers and government ministers. More grog is compulsory. “You will leave the dinner completely drunk,” says a survivor. The bought firm’s bosses may be asked to linger in well-paid but largely symbolic roles.

Those interviewees who experienced Chinese firms’ integration efforts mostly reckon they began well. “They had done their homework,” says one. Their approach was “very clever” at first, recalls another. The buyer’s message that it would keep all staff “was extremely simple and well received”, he says. Usually the acquired company keeps some autonomy, with its own legal status and name. Only one executive, at a North American firm, felt this initial group hug was insincere: the Chinese took over “the day I walked out of the building…Critical positions were replaced instantly.” An ex-colleague disagrees, saying the Chinese just took firm control.

Over time, though, business plans change. Natural-resources firms can become captive suppliers to China, rather than selling on the open market. An executive of a Latin American mining company recalls a blazing row between the two groups of geologists which was resolved when the Westerners realised their new objective was to maximise production, not profits. In the longer term the DNA of Chinese corporations—a sense of mission, consensus, deference and opacity—can cause difficulties. These can be compounded by a dearth of English-speaking managers familiar with working outside China. An architect of a failed deal says, “There would have been some great opportunities—and some really big problems.”

The former boss of a European firm now owned by a Chinese giant says he liked his new colleagues but adds that the lack of open discussion caused friction. “Nobody contests what their immediate superior says. Never, never, never…The decisions are taken somewhere else.” The firm’s engineers became “frustrated” as plans were sent to China and amended. It is difficult for Chinese firms to run foreign ones, he says: “It is a very stratified society.” Another veteran of the same firm jokes about the “Beijing effect” and says that “having sold a business to them and worked for them for a year I don’t really have a clue how they work.” He adds: “Virtually all of the senior management have left and at the next level down people are looking [for new jobs].”

This isn’t true of all deals, but nor is it unique. The former boss of another European acquisition says of the integration plan: “On paper it looked quite good but it failed totally.” Decisions took months for “even the simplest things”. He says that “almost all the key people left” and adds that “there is no company left” at the headquarters, just a shell.


The Chinese way

Does any of this matter? After all, Western takeovers can be brutal, too, and a buyer is by and large entitled to do as it pleases. Several mining and oil bosses also argue that a healthy process is at work, in which China buys firms and the capital and skilled people thus released are recycled into new start-up companies. Yet from Chinese firms’ perspective an inability to retain staff is a problem. Technical and local expertise accounts for much of a company’s value. And as China moves beyond digging stuff out of the ground—at which it is fairly adept—to more complex consumer industries, let alone creative ones, better management will be essential. In this, companies from other emerging markets, such as India and Brazil, have the advantage of private-sector credentials and more cosmopolitan cultures. The most durable multinational firms, such as Nestlé or Unilever, often transcend nationality.

A pessimistic view is that China will have to find other ways of “going out”. It could make passive equity investments through China Investment Corporation, a sovereign-wealth fund. Executives from two firms attest that its representatives take a back seat at board meetings. Joint ventures are another option. The boss of an oil firm with a Chinese partner says that “its motivation is not to take control” and that the relationship is harmonious.

Alternatively, Chinese companies could grow without buying. Until the wave of cross-border deals in the 1980s most firms went global by building operations from the ground up. Chinese firms are becoming good at this. One of them, COSCO, has a concession to run part of Greece’s biggest port. Chinese construction firms have won contracts across Africa and eastern Europe. Huawei has developed without making large acquisitions.

For all that, it is hard to believe that China’s companies and politicians want to operate with one arm tied behind their backs. And although many of the country’s big firms may never resemble Western ones, with diffuse private shareholders and independence from the state, they may have to edge more towards this template in order to succeed at large cross-border deals. In a speech this month a senior Chinese official emphasised the role abroad of China’s “private” firms, which typically have less overt state direction. To address other countries’ concerns about political control, China may also have to loosen its hold on its giant state-owned companies and ensure that their power structure is more transparent.

Most of the executives interviewed by The Economist also felt that the next generation of Chinese executives, in their 30s and 40s today, with more international education and experience, would prove far more effective than the present cohort of chiefs. Over the past two decades the old guard has taken a rusting industrial base and from it made gleaming corporate giants. Yet if those firms are to achieve their full potential abroad their creators may have to relax their grip.

13 November 2010

G-20 refuses to back US push on yuan

From: economictimes.indiatimes.com

SEOUL: Leaders of 20 major economies on Friday refused to endorse a US push to get China to let its currency rise, keeping alive a dispute that has raised the specter of a global trade war.

At the end of their two-day summit, the leaders of the Group of 20 rich and developing economies — including President Barack Obama and China's Hu Jintao — issued a watered-down statement that only said they agreed to refrain from ``competitive devaluation'' of currencies.

Such a statement is of little consequence since countries usually only devalue their currencies in extreme situations like a severe financial crisis.

The real dispute is over Washington's allegations that Beijing resorts to ``competitive undervaluation'' — artificially keeping its currency, the yuan, weak to gain a trade advantage. But the US position itself has been undermined by its own recent policy of printing money to boost a sluggish economy, which is weakening the dollar.

The joint statement avoided the words ``competitive undervaluation,'' which was a reference to China's currency policy that had been inserted into a draft of the statement by officials during pre-summit negotiations.

The dispute over whether China and the United States are manipulating their currencies is threatening to resurrect destructive protectionist policies like those that worsened the Great Depression in the 1930s.

The biggest fear is that trade barriers will send the global economy back into recession. A law the United States passed in 1930 that raised tariffs on imports is widely thought to have deepened the Great Depression by stifling trade.

The G-20 leaders pledged to move toward more market-determined exchange rate systems and enhance exchange rate flexibility. Although directed against China, the statement leaves significant room for interpretation since the language is vague and does not impose any timeframe for enforcing a market-determined exchange rate.

The US says a higher-valued yuan would make Chinese exports costlier abroad and make US imports cheaper for the Chinese to buy. It would shrink the US trade deficit with China, which is on track this year to match its 2008 record of $268 billion, and encourage Chinese companies to sell more to their own consumers rather than rely so much on the US and others to buy low-priced Chinese goods.

Other countries are irate over the Federal Reserve's plans to pump $600 billion into the sluggish American economy. They see that move as a reckless and selfish scheme to flood markets with dollars, driving down the value of the US currency and giving American exporters an advantage.

Some critics warn that US interest rates kept too low for too long could inflate new bubbles in the prices of commodities, stocks and other assets. Developing countries like Thailand and Indonesia fear that falling yields on US government bonds will send money flooding their way in search of higher returns. Such emerging markets could be left vulnerable to a crash if investors later decide to pull out and move their money elsewhere.

Friday's statement is unlikely to immediately resolve the most vexing problem facing the G-20 members: how to fix a global economy that's long been nourished by huge US trade deficits with China, Germany and Japan.

Exports to the United States powered those countries' economies for years. But they've also produced enormous trade gaps for the US because Americans consume far more in foreign goods and services than they sell abroad.

10 November 2010

Why is America so rich?

From The Economist

ECONOMIC gloom and doom aside, America remains the world's richest large country. It's generally estimated to have a per capita GDP level around $45,000, while the richest European nations manage only a $40,000 or so per capita GDP (setting aside low population, oil-rich states like Norway). Wealth underlies America's sense of itself as a special country, and it's also cited as evidence that America is better than other economies on a range of variables, from economic freedom to optimism to business savvy to work ethic.

But why exactly is America so rich? Karl Smith ventures an explanation:

I am going to go pretty conventional on this one and say a combination of three big factors

  1. The Common Law
  2. Massive Immigration
  3. The Great Scientific Exodus during WWII

You’ll notice that four of the top five countries in the Human Development Index have the Common Law and the top, Norway, is a awash in oil. Without the petro-kronors they probably wouldn’t be so hot.

You’ll also notice that 3 of the top 4, again with Norway the odd man out, are immigrant nations. The founder effect here should be clear.

The bonus from the great exodus is definitely waning. Most of our hey-day German and Jewish scientists are dying off, but its still given us a boost that lingers to this day. There is no fundamental reason why the US should be the center of the scientific world but for a time it was the only place in the world safe for many scientists.

It's a difficult question to tackle because there's so very much to it. America jumped to a huge productivity lead early last century by developing a resource- and capital-intense, high-throughput style of manufacturing producing mass market goods. The fractious, class-riven European continent struggled to copy this technology, and while adoption of these methods eventually led to a period of rapid catch-up growth, the process of catch-up was never quite completed. And so that's one gap to explore.

There's also the question of what exactly one is comparing. What if we take similar European and American metropolitan areas and adjust for human capital and hours worked? On that basis, the difference between America and northern Europe looks relatively small. One might then focus on the ways in which America's more integrated domestic market leads to a lower level of within-continent inequality, even though national inequality levels in Europe compare favourably with America's.

The size of the market may be more important than we imagine. As Mr Smith notes, four of the top five HDI countries share the Common Law. They also speak English. In a world in which national and cultural barriers still bite, America's wealth could be chalked up to the fact that it's a uniquely large and uniform nation. Common rules, culture, language, and so on facilitate high levels of trade and mobility. National and cultural barriers within Europe, by contrast, work to limit the extent to which the economic potential of the continent can be reached.

Mr Smith also gets at something important in discussing immigration and talent. The economic geography of the world is lumpy, and talent likes to clump together into centres of innovation. Through fortune and foresight, America managed to develop world-leading centres of talent in places like Silicon Valley, Boston, and New York. Relatively open immigration rules and the promise of a safe harbour for war refugees, including persecuted Jews, helped build these knowledge centres. When one combines that innovative capacity with a system that makes it relatively easy to develop ideas and relatively lucrative to exploit them economically, the potential is there for rapid and sustained growth.

America does seem to be special in important ways, but it's not always clear what those ways are. A liberal economic order and geographically mobile population are important, but so is the level of education, the promise of social mobility, and the openness of America's borders. It's worth keeping all of that in mind as the country's leaders think about the ways economic policy should change in the wake of the Great Recession.

29 October 2010

The post-alcohol world

Biofuels are back. This time they might even work

From The Economist

MAKE something people want to buy at a price they can afford. Hardly a revolutionary business strategy, but one that the American biofuels industry has, to date, eschewed. Now a new wave of companies think that they have the technology to change the game and make unsubsidised profits. If they can do so reliably, and on a large scale, biofuels may have a lot more success in freeing the world from fossil fuels than they have had until now.

The original 1970s appeal of biofuels was the opportunity to stick up a finger or two, depending on the local bodily idiom, to the oil sheikhs. Over time, the opportunity to fight global warming added to the original energy-security appeal. Make petrol out of plants in a sufficiently clever way and you can drive around with no net emissions of carbon dioxide as well as no net payments to the mad, the bad and the greedy. A great idea all round, then.

Sadly, in America, it did not work out like that. First, the fuel was not petrol. Instead, it was ethanol, which stores less energy per litre, tends to absorb water and is corrosive; people will use it only if it is cheap or if you force them to through mandatory blending. In Brazil, which turned to biofuels after the 1970s oil shocks, the price of ethanol eventually became low enough for the fuel to find a market, thanks to highly productive sugar plantations and distilleries powered by the pulp left when that sugar was extracted from its cane. As a result Brazil is now a biofuels superpower. North American ethanol is mostly made from corn (maize), which is less efficient, and often produced in distilleries powered by coal; it is thus neither as cheap nor as environmentally benign. But American agribusiness, which knows a good thing when it sees one, used its political clout to arrange subsidies and tariffs that made corn-ethanol profitable and that kept out the alternative from Brazil.

This still left the problem: using corn limits the size of the industry and pits it against the interests of people who want food. Boosters claimed that cellulose, from which the stalks, leaves and wood of plants are made, could if suitably treated become a substitute for the starch in corn. Both starch and cellulose consist of sugar molecules, linked together in different ways, and sugar is what fermentation feeds on. But cellulosic biofuel has so far failed, on an epic scale, to deliver. At the moment, only a handful of factories around the world produce biofuel from cellulose. And that fuel is still ethanol.

This is what companies working on a new generation of biofuels want to change. Instead of ethanol, they plan to make hydrocarbons, molecules chemically much more similar to those that already power planes, trains and automobiles. These will, they say, be “drop-in” fuels, any quantity of which can be put into the appropriate fuel tanks and pipelines with no fuss whatsoever. For that reason alone, they are worth more than ethanol.

Appropriately designed drop-in fuels can substitute for diesel and aviation fuel, which ethanol cannot. That increases the size of the potential market. They also have advantages on the production side. Because crude oils from different places have different chemical compositions, containing some molecules engines won’t like, oil refineries today need to do a lot of careful tweaking. The same applies to the production of biodiesel from plant oils. Genetically engineered bugs making hydrocarbons more or less from scratch could guarantee consistent quality without the hassle, thus perhaps commanding a premium with no extra effort. Meanwhile the feedstock could be nice and cheap: Brazilian sugar. Tariffs that block Brazilian ethanol from northern markets do not apply to drop-in hydrocarbons.


Scale models

If this approach works, it will not only be beneficial in its own right—modestly reducing greenhouse-gas emissions while making money for its investors—it will also provide a lasting market incentive to scientists to devise better ways of turning cellulose into sugar. This gives the prospects for this generation of biofuels a plausibility that was missing from its predecessors. The drop-in firms are starting to come out of the laboratory, float themselves on the stockmarket, team up with oil companies and build their first factories. The dice, in other words, are rolling.

One of the leaders of the drop-in drive is Alan Shaw, the boss of Codexis, a firm based in Redwood City, California, which makes specialised enzymes that perform tricky chemical conversions. In Dr Shaw’s opinion, the industry’s problem has not been bad products so much as a failure to think big.

Dr Shaw proposes to remedy that. In collaboration with Shell, an Anglo-Dutch oil company, and Cosan, Brazil’s third-largest sugar producer, he plans to build a factory capable of producing 400m litres (2.5m barrels, or 105m gallons) of drop-in fuel every year. The other companies will provide money, reaction vessels and sugar. He will provide the enzymes and genetically engineered bacteria needed to make a drop-in fuel.

The project is part of a joint venture by Shell and Cosan; with a capacity of more than 2 billion litres a year, it is the world’s largest biofuel operation, and it owns a 16.4% stake in Codexis. At the moment, the joint venture’s business is based on fermenting cane sugar into ethanol, but the new plant would start changing that. Codexis’s enzymes and bacteria can turn sugar into molecules called straight-chain alkanes which have between 12 and 16 carbon atoms in them. Such alkanes are the main ingredients of diesel fuel.

In April Codexis became the first start-up involved in drop-in fuels to float itself on a stockmarket—which in this case was NASDAQ, America’s main market for high-tech stocks. But it is not the last. Another firm that recently completed its NASDAQ flotation is Amyris, of Emeryville, which is also in the San Francisco Bay area. Amyris started off using large-scale genetic engineering, also known as synthetic biology, to create bugs that make a malaria drug. But now it, too, has a product that it claims is a drop-in biodiesel. And it, too, has hooked up with an oil company: Total, of France, which owns 17% of the firm.

Amyris’s biodiesel is made of more complicated molecules than Codexis’s (they are known, technically, as terpenes), and the firm employs genetically engineered yeast, rather than bacteria. But Brazilian sugar is again used as the raw material. Amyris has formed a joint venture with Santelisa Vale, Brazil’s second-largest sugar company, and is busy refitting some of that firm’s ethanol plants in order to make drop-in diesel.

The Codexis-Cosan-Shell partnership and the Amyris-Santelisa-Total one are the furthest along of the drop-in fuel businesses, but others are coming up on the rails. LS9, which is based in South San Francisco (a separate municipality that has a cluster of biotech companies), also uses bacteria to make straight-chain alkanes. It is converting a fermentation plant in Florida into a test facility to see if what works in the laboratory will work at scale. And Virent, based in Madison, Wisconsin, is making alkanes out of sugars using a chemical, rather than a biological, process.

Gevo, of Englewood, Colorado, which filed for flotation on NASDAQ in August, is planning to make another type of post-ethanol fuel: butanol. Like Codexis, it will use enzymes and genetically engineered bugs to do this; like Amyris and LS9, it will retrofit existing ethanol plants to keep the cost down. The aim is to turn out an annual 2 billion litres of butanol by 2014. BP, a British petroleum company, is building a butanol pilot plant to do this near Hull in the north of England and also has big ambitions for the fuel.

Like ethanol, butanol is an alcohol. That means each of its molecules contains an oxygen atom as well as the carbon and hydrogen found in an alkane. Butanol, however, has four carbon atoms in its molecules, whereas ethanol has two. That gives butanol more energy for a given mass and makes it more alkane-like in its properties; nor does it absorb water as readily as ethanol. Moreover, the production process for butanol is more efficient than the processes that produce alkanes; proportionately more of the energy from the feedstock (various crops for Gevo, wheat for BP) ends up in the final fuel. And BP will certainly be able to bring to the party the ambitious scale that Dr Shaw praises.

The last of the Bay-area drop-in contenders is, in many ways, the most intriguing. Solazyme, another firm based in South San Francisco, wants to use single-celled algae to make its fuel. This is not a new idea. Craig Venter, who led the privately financed version of the Human Genome Project, is trying it too, through his latest venture, Synthetic Genomics, in San Diego. Synthetic Genomics is backed by the biggest oil beast of them all, ExxonMobil—and several other firms have similar ideas, if not the same heavyweight backing. Solazyme’s approach is unusual, though. Instead of growing its algae in sunlit ponds it keeps them in the dark and feeds them with sugar.

At first sight this seems bonkers. The attraction of algae would seem to lie in the possibility that, since they photosynthesise, they could be engineered to contain the whole sunlight-to-fuel process in one genetically engineered package. Sunshine being free, this looked a brilliant idea. But looks can be deceptive. If you keep your algae in ponds the rays do not always strike them at the best angle and the algae sometimes shade one another if they are growing densely. Photobioreactors—complicated systems of transparent piping through which alga-rich water is pumped—overcome those problems, but they cost a lot and are hard to keep clean. Solazyme tried both of these approaches, and almost went bankrupt in the process. Then its founders, Jonathan Wolfson and Harrison Dillon, asked themselves whether it might not be cheaper to ignore the photosynthetic step, buy the sugar that photosynthesis produces instead, and concentrate on getting the algae to turn it into oil.

Which is what the firm now does. It also has a nice little earner in the form of a contract with the American navy. The navy intends that, by 2020, half the fuel it uses (over six billion litres a year, mainly diesel and jet fuel) will be from renewable sources. Over the past year Solazyme has been providing it with trial quantities of both from its production facilities in Pennsylvania and Iowa. The algal oils are not themselves good fuel; but a refinery in Houston takes care of that, producing shipshape alkanes of the sort the navy likes.


High-fibre diet

The success of all this obviously depends on the price of sugar, which is rising. Historically, the cost of making Brazilian ethanol has been about 26 cents a litre. Diesel will cost more, but petroleum-based diesel sells in America for 57 cents a litre before distribution costs and tax, so there should be room for profit. Nevertheless, if drop-in fuels are to become a truly big business they need a wider range of feedstocks.

Until recently, the assumption has been that cellulose would take over from sugar and starch as the feedstock for making biofuels. Making cellulose into sugar is technically possible, and many firms are working on that possibility. Some are using enzymes. Some are using micro-organisms. Still others have a hybrid approach, part biotechnological and part traditional chemistry. And some go for pure chemistry, breaking the cellulose down into a gaseous mixture of hydrogen and carbon monoxide before building it back up into something more useful.

The reason for this enthusiasm has been government mandates: America’s Renewable Fuel Standard (RFS-2) and its European equivalent. On pain of fines, but with the carrot of subsidies, these require that a certain amount of renewable fuel be blended into petroleum-based fuels over the next decade or so. RFs-2 calls for a 10% blend of cellulosic fuel by 2022.

The targets in RFS-2, though, represent a huge climbdown. Its predecessor, RFS-1, called for 379m litres of cellulosic ethanol to be produced in 2010; RFS-2 mandates only 25m litres. The industry in fact has a capacity of about 70m litres today, according to the Biotechnology Industry Organisation (BIO), an American lobby group.

The reduced expectations reflect the fact that making fuel out of cellulose turns out to be hard and costly. Today’s cellulosic ethanol is competitive with the petrol it is supposed to displace only when the price of crude oil reaches $120 a barrel. In Dr Shaw’s view, a lot can be done by scaling up (and using the appropriate enzymes, of course, which Codexis will be only too happy to sell you). And big plants will, indeed, bring the price down—probably not to the point where cellulosic ethanol can compete in a fair fight, but quite possibly to a level at which fuel companies will make or buy the stuff rather than pay fines for not doing so.

Phil New, the head of biofuels at BP, says his firm is determined to comply with RFS-2. To that end it is planning a plant in Florida that will have a capacity of 137m litres when it comes on stream in 2013. It is one of seven cellulosic-ethanol fermentation plants with annual capacities above 38m litres (that is, 10m gallons) which BIO says should be running by 2013, with a further seven making ethanol using syngas conversion. However, such claims are not that different from those made three years ago—which singularly failed to bear fruit.


Grassed up

If things work out better this time, it still leaves the question of where the cellulose is to come from. The answer is likely, in one form or another, to be grass.

Though they look very different, sugar cane and corn are both grasses. So is wheat, which is corn’s counterpart as the starch source of choice in the EU. A simple way of garnering cellulose is to gather up the leftovers when these crops have been processed—bagasse from sugar cane, stover from corn and straw from wheat.

That is a start, but it will not be enough, Wood is a possibility, particularly if it is dealt with chemically, rather than biologically (much of the carbon in wood is in the form of lignin, a molecule that is even tougher than cellulose). But energy-rich grasses look like the best bet. Ceres, which is based in Thousand Oaks, California, has taken several species of fast-growing grass, notably switchgrass and sorghum, and supercharged them to grow even faster and put on more weight by using a mixture of selective breeding and genetic engineering. Part of America’s prairies, the firm hopes, will revert to grassland and provide the cellulose that biofuels will need. The Energy Biosciences Institute that BP is funding at the University of Illinois, in Urbana-Champaign, is working on hybrid miscanthus, an ornamental grass that can produce truly remarkable yields.

If the price were right, such energy crops might take America a fair bit of the way to the “energy independence” that early proselytisers for biofuels crowed about. A study carried out last year by Sandia National Laboratories, an American government outfit, suggests that in theory 285 billion litres of cellulosic biofuel a year could be extracted from the country’s agriculture and forestry without breaking too much sweat. That is 1.8 billion barrels, compared with American oil imports of 4.3 billion barrels in 2009. Europe’s higher human-population density leaves less space for energy crops. But there is clearly some room for expansion in the Old World as well as the New.

Beyond the rich countries, capacity is greater still. In a fit of enthusiasm a few years ago Steven Chu, now America’s energy secretary, floated the idea of a global glucose economy to replace oil. That is going a bit far. Brazil is a well-governed country, but other parts of the tropics, though endowed with sunshine and cheap land, are not always the sorts of places that the wise investor would pile into. And Brazil’s blessings in terms of oodles of land that can grow cane with no irrigation are not widespread. Nevertheless, the country’s success shows that international trade in biofuels is a possibility. If it brought economic development to less favoured lands, that would surely be welcome.


Drop in or drop out

Such a future, though, depends on cars continuing to be powered by liquid fuels. A large shift to electric cars would put the kibosh on the biofuel market as currently conceived by most of its supporters; but it would not necessarily kill the principle of using plants to convert sunlight into car-power. The goal of reducing emissions needs low-carbon generators to power the grid the electric cars draw juice from. Put the energy crops in generators instead of distilleries and off you go.

Richard Hamilton, the boss of Ceres, says he is indifferent as to whether his grasses end up in petrol tanks or power stations. Others think making them into electricity might be a better answer anyway. A study published last year by Elliott Campbell, of the University of California, Merced, and his colleagues suggested that turning crops into electricity, not fuel, would propel America’s cars 80% farther and reduce greenhouse-gas emissions even more. Electrons are easy to transport and burning uses all of the fuel value of a plant—including that stored in the lignin which current processing methods find hard to deal with.

The electrification of cars, however the electricity might be generated, would be the end of the road for ethanol. But not necessarily for drop-ins. There is no realistic prospect for widespread electric air travel: the jet engines on aircraft need the high-energy density that only chemical fuels can provide. So if you want low-carbon flying, drop-in biofuels are the only game in town. And civil aviation alone is expected to use 250 billion litres of fuel this year, is growing fast and could pay a premium if its emissions were subject to a cap or a tax. Over the long run, the future for biofuels may be looking up.

B3-4bn sought for flood compensation

The Agriculture Ministry plans to seek cabinet approval next week to set aside 3-4 billion baht to compensate farmers affected by floods.

The floods have affected an estimated 4 million rai that of farmlands, including 2.8 million rai of rice fields, one million rai of field crops and 120,000 rai of orchards, said Apichart Jongskul, the secretary-general of the Office of Agricultural Economics.

He said that of the flood-hit rice farmland, one million rai were ruined and it was necessary for the government to minimise the impact.

"Many of these farmers had been told early this year to delay planting their crops in order to avoid impact from drought. They agreed to do so but when their paddy started to ripen, floods hit the plantations," he said.

It is the obligation for the government to shoulder their cost, at about 55% of total production cost estimated at 4,000 baht per rai, he said. If the cabinet approved the idea, rice farmers would receive about 2,200 baht per rai to offset costs from seedlings and fertilisers.

In a related development, Mr Apichart said that the current floods, drought early this year, and the strong baht were expected to reduce farm household incomes for the 2010-11 crop year

He said that in addition to lost sales opportunities when produce was damaged, the farm sector would see reduced income in areas such as farm services and wages from reaping paddy.

Mr Apichart said that strong prices helped increase average cash income to farmers by 2.5% to 135,531 baht per household in the crop year that ended in April 2010.

Food crops. mainly rice have attributed a big portion, up to 86% to the country's total farm earnings, and the balance is from livestock and other sources. There are 5.9 million farm households across the country and their earnings will be a key measure to assess the effectiveness of government policies.

Source: Bangkok Post

20 October 2010

จีนขึ้นดอกเบี้ยครั้งแรกในรอบเกือบ 3 ปี

ธนาคารกลางจีนประกาศขึ้นดอกเบี้ย 0.25% เป็นครั้งแรกในรอบเกือบ 3 ปี ถือเป็นความเคลื่อนไหวครั้งสำคัญของจีนในการถอนมาตรการกระตุ้นเศรษฐกิจที่ เคยใช้เพื่อช่วยให้เศรษฐกิจฝ่าฟันวิกฤตการเงินโลกมาได้ แต่ปัจจุบันเครื่องมือดังกล่าวกำลังคุกคามเติมเชื้อเงินเฟ้อ



วอลล์สตรีต เจอร์นัลอ้างแถลงการณ์ของธนาคารกลางจีนว่า จีนจะขึ้นดอกเบี้ยเงินกู้หยวนระยะ 1 ปีจาก 5.31% เป็น 5.56% และขึ้นอัตราดอกเบี้ยเงินฝากสกุลหยวนระยะ 1 ปี จาก 2.25% เป็น 2.5%

การ ปรับขึ้นดอกเบี้ยอย่างเซอร์ไพรส์ครั้งนี้เป็นความพยายามล่าสุดของจีนที่ต้อง การบรรเทาแรงกดดันเงินเฟ้อที่กำลังก่อตัวขึ้น ขณะที่สหรัฐส่งสัญญาณว่าจะมีการดำเนินมาตรการผ่อนคลายทางการเงิน และนักลงทุนอัดฉีดเงินเข้าเอเชียเพื่อหาผลตอบแทนที่สูงขึ้น



หวัง เตา นักเศรษฐศาสตร์ของยูบีเอส ซิเคียวริตี้ส์ วิเคราะห์ว่า การปรับขึ้นดอกเบี้ยเป็นสิ่งจำเป็น และมีวัตถุประสงค์ชัดเจนว่าต้องการคุมราคาอสังหาริมทรัพย์และอัตราเงินเฟ้อ



ข่าวนี้ส่งผลกระทบต่อตลาดเงินเมื่อวัน อังคาร โดยดอลลาร์สหรัฐดีดตัวขึ้น เมื่อเทียบกับเงินสกุลอื่น โดยเฉพาะเมื่อเทียบกับดอลลาร์ออสเตรเลียที่อ่อนค่าลงอย่างรวดเร็ว นอกจากนี้ ความเคลื่อนไหวครั้งนี้จะชะลอการเติบโตอย่างรวดเร็วของเศรษฐกิจจีน และกระทบต่อความต้องการวัตถุดิบ อีกทั้งยังเพิ่มแรงกดดันต่อดอลลาร์ออสเตรเลีย ซึ่งพึ่งพาการส่งออกคอมโมดิตี้อย่างมาก

ทั้งนี้ ดอลลาร์ออสเตรเลียอ่อนค่าลงราว 0.9% มาสู่ระดับต่ำสุดในรอบวันที่ 0.9806 ดอลลาร์สหรัฐต่อ 1 ดอลลาร์ออสเตรเลีย ขณะที่ยูโรร่วงลง 0.3% มาอยู่ที่ 1.3873 ดอลลาร์สหรัฐต่อ 1 ยูโร



วันที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2553 เวลา 00:25:11 น. ประชาชาติธุรกิจออนไลน์

กูรูจีนแนะวิธีลงทุน หนุนใช้หยวนมากขึ้น

นายแบงก์ต่างชาติในจีนแนะวิธีลงทุนให้ประสบ ความสำเร็จ หนุนบริษัทใช้หยวนเป็นสกุลเงินในการทำการค้าระหว่างสองประเทศมากขึ้น เพื่อลดผลกระทบจากความผันผวนของค่าเงิน และลดต้นทุนจากอัตราแลกเปลี่ยนได้ราว 5-7%

นายแม็กนัส มอนแทน ผู้อำนวยการบริหาร และประธานเจ้าหน้าที่ปฏิบัติการ ฝ่ายพาณิชย์ธนกิจ ธนาคารเอชเอสบีซี ประเทศจีน กล่าวในการแถลงข่าวเรื่อง "Unlocking Business Potential in China with HSBC" ว่า จีนเป็นตลาดสำคัญของโลกในปัจจุบัน ด้วยอัตราการเติบโตทางเศรษฐกิจสูงถึง 10.3% ในช่วงไตรมาสสองของปีนี้ พร้อมกับจำนวนผู้บริโภคภายในประเทศจำนวนมาก ดังนั้นจึงถือเป็นโอกาสที่ดีของธุรกิจต่างชาติในการเข้าไปทำธุรกิจในแดน มังกร ทั้งนี้หากพิจารณาการทำธุรกิจของบริษัทไทยในจีนพบว่า อุตสาหกรรมส่งออกของไทยไปจีนที่กำลังเติบโต ได้แก่ ผลิตภัณฑ์เคมิคัล สินค้ามันสำปะหลัง อุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์และชิ้นส่วน ไม้และผลิตภัณฑ์จากไม้ ผลไม้แห้ง ผลไม้แช่เย็น และผลไม้แช่แข็ง ส่วนอุตสาหกรรมที่มีการส่งออกทรงตัว คือ ผลิตภัณฑ์ยาง ยานยนต์และเครื่องกำเนิดไฟฟ้า

และเมื่อพิจารณาแนวโน้มการบริโภคภาคเอกชน ภายในจีนที่กำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว บริษัทไทยควรเน้นการทำธุรกิจที่ป้อนสินค้าเพื่อการบริโภคของชาวจีนเป็นหลัก อย่างไรก็ตาม การทำธุรกิจในจีน ก็มีความท้าทายเหมือนกับประเทศอื่นๆ ซึ่งบริษัทต่างชาติต้องทำความเข้าใจในประเด็นเหล่านี้ เพื่อให้ประสบความสำเร็จในการทำธุรกิจ โดยปัจจัยท้าทายดังกล่าว ได้แก่ ความเข้าใจกฎระเบียบข้อบังคับต่างๆในจีน ซึ่งเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็ว ดังนั้นบริษัทต่างชาติจึงควรมีพันธมิตรผู้ประสานงานที่ช่วยให้ปรับตัวทันต่อ การเปลี่ยนแปลงเหล่านี้

ความท้าทายประการต่อไปคือ การหาแรงงานที่มีทักษะและประสบการณ์เหมาะสมเข้ามาร่วมงานกับบริษัท ซึ่งปัจจุบันแรงงานกลุ่มนี้เป็นที่ต้องการของธุรกิจต่างชาติสูงมาก


นอกจากนี้ เนื่องจากจีนเป็นประเทศใหญ่ ทำให้แต่ละภาคมีความแตกต่างกัน ดังนั้นการทำวิจัยการตลาด เพื่อสร้างสรรค์ผลิตภัณฑ์และบริการ แนวทางการตลาดที่เหมาะสมกับตลาดท้องถิ่นจึงมีความสำคัญอย่างยิ่ง เช่นเดียวกับระบบโลจิสติกส์ ที่ยังถือเป็นความท้าทายสำคัญของธุรกิจต่างชาติที่ทำธุรกิจในจีน เพราะมีผลกระทบต่อประสิทธิภาพของการจัดส่งสินค้าจากแหล่งผลิตสู่ผู้บริโภค

ทั้งนี้ การสร้างแบรนด์ให้เป็นที่จดจำของผู้บริโภคชาวจีนเป็นอีกหนึ่งความท้าทาย สำคัญของบริษัทต่างชาติที่เริ่มเข้าไปทำธุรกิจในแดนมังกร โดยในช่วงแรกจะต้องทุ่มงบประมาณสร้างแบรนด์ให้เป็นที่รู้จักและได้รับการยอม รับในประเทศยักษ์ใหญ่รายนี้ก่อน

สำหรับประเด็นของบทบาทเงินหยวนนั้น นายมอนแทน เชื่อว่า เงินหยวนมีศักยภาพก้าวขึ้นเป็น 1 ใน 3 ของสกุลเงินสำคัญของโลกในอนาคต โดยอาจใช้เวลาอีกไม่นาน หยวนจะกลายเป็นสกุลเงินสำคัญของการทำการค้าระหว่างประเทศ โดยคาดว่าภายในปี 2555 การค้าของจีนราว 1 ใน 3 จะใช้เงินหยวนในการทำธุรกรรมระหว่างประเทศ ซึ่งข้อดีของการใช้เงินหยวนเป็นสกุลเงินในการทำการค้าระหว่างบริษัทไทยและ จีนคือ จะช่วยลดผลกระทบของความผันผวนของเงินดอลลาร์ ทำให้ไม่ต้องแปลงสกุลเงินหลายครั้ง ซึ่งจะช่วยลดต้นทุนด้านอัตราแลกเปลี่ยนได้ราว 5-7%

วันที่ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2553 เวลา 08:54:10 น. ประชาชาติธุรกิจออนไลน์

19 October 2010

นักวิชาการค้านลด'ดบ.'สู้บาทแข็ง แนะยกเครื่องอุตฯส่งออกระยะยาว

รัฐ-นัก วิชาการเสนอเร่งปฏิรูปอุตสาหกรรม เพิ่มขีดความสามารถในการแข่งขันระยะยาว ค้านแนวคิด "ดร.โกร่ง" เสนอหั่นดอกเบี้ยรวดเดียว 0.75%-กำหนดค่าบาท ระบุไม่จำเป็นต้องใช้ยาแรง แค่ กนง.ส่งสัญญาณคงดอกเบี้ยนโยบาย ก็เพียงพอดูแลเงินทุนไหลเข้า "ศุภชัย พานิชภักดิ์" แนะบริหารสัดส่วนการพึ่งพารายได้ส่งออกไม่เกิน 40-50% ลดทอนอิทธิพลอัตราแลกเปลี่ยน พบทุนร้อนจ่อทะลักท่วมโลก 5 แสนล้านดอลลาร์ใน ครึ่งแรกปี"54 หากสหรัฐปั๊มเงินรอบสอง ส่อฉุดดอลลาร์อ่อนลึกต่ออีก 15% สิ้นปีนี้


ดร.ศุภ ชัย พานิชภักดิ์ เลขาธิการการประชุมสหประชาชาติว่าด้ายการค้าและการพัฒนา (UNTAD) ให้ความเห็นขณะร่วมงานประชุมนานาชาติ เนื่องในโอกาสครบรอบ 50 ปีการบินไทย หัวข้อ "เอเชีย : ความแข็งแกร่งของเศรษฐกิจกับอุตสาหกรรมการบิน-Asia : Beyond the Economic Horizon" ว่าสถานการณ์อัตราแลกเปลี่ยนค่าเงินทั่วโลกกำลังมีปัญหาก็จริง แต่ไทยยังมีความแข็งแกร่ง จากเสถียรภาพของกลุ่มประเทศเอเชียเศรษฐกิจแข็งแรงมาก ผนวกกับการเติบโตทางการลงทุนสูงที่สุดในโลกกว่า 20% ส่วนการแข็งค่าของเงินบาทเป็นสิ่งที่ต้องยอมรับปัจจัยพื้นฐานเมื่อระบบ เศรษฐกิจโลกผันผวนค่าเงินบางประเทศอาจแปรผันตามไปบ้าง

สำหรับทางออก ของไทยขณะนี้ต้องให้ความสำคัญกับการรักษาเสถียรภาพของค่าเงิน ดูแลดุลการชำระเงินให้คงที่ รักษารายรับของภาคการเกษตรไม่ให้ถูกกระทบมากเกินไป ขณะที่ตัวเลขเงินสำรองปัจจุบันมีสูงมากพอจะตั้งวิกฤตต่าง ๆ ได้ จีดีพีของประเทศเติบโตปีนี้ดี 7-8%

สิ่งที่กระทรวงการคลังทำอยู่ขณะ นี้น่าเชื่อถือสูงสุดแล้ว เพียงแต่จะต้องเพิ่มมาตรการโดยเปิดกว้างให้ธุรกิจในประเทศนำเงินไปลงทุนใน ต่างประเทศ บวกกับการส่งเสริมให้การใช้จ่ายภายในประเทศเพิ่มขึ้น ทางด้านการผลิต ที่อยู่อาศัย สวัสดิการ สาธารณูปโภค และไม่ควรจะกังวลกับการพึ่งพิงรายได้จากการส่งออกจะโดนพิษบาทแข็ง หากสามารถควบคุมให้อยู่ในระดับ 40-50% ได้

"ขณะนี้อาเซียนหลาย ประเทศไม่ว่าจะเป็นไทย อินโดนีเซีย สิงคโปร์ มาเลเซีย ก็เจอปัญหาอัตราแลกเปลี่ยนพอ ๆ กัน แต่ทุกประเทศมีจุดแข็งตรงเป็นฐานการผลิตอาหาร การเกษตร ยานยนต์ อิเล็กทรอนิกส์ แยกส่วนกันแต่สามารถนำไปประกอบรวมสำเร็จรูปได้ในจีน ดังนั้นจึงไม่ได้แย่งตลาดกันแต่กลับเกื้อหนุนกันมากกว่า เป็นผลดีมากกว่าเสียต่อการส่งออกไทยเองก็เติบโตกว่า 20% สิงคโปร์เพิ่มกว่า 30% หากคุยเพื่อร่วมมือกันได้จะยิ่งดี เรื่องนี้เตรียมหารือในเวทีอาเซียนซัมมิต"

นายอภิสิทธิ์ เวชชาชีวะ นายกรัฐมนตรี เปิดเผยว่า โดยภาพรวมเอเชียและเอเชียตะวันออกเฉียงใต้เป็นภูมิภาคที่มีความแข็งแกร่งและ เป็นศูนย์กลางการพัฒนาเศรษฐกิจที่ไทยสามารถพึ่งพาโดยใช้ประโยชน์จากเครือ ข่ายการตลาดจากกลุ่มประเทศเหล่านี้ได้ และรัฐบาลเองจะเร่งลงทุนพัฒนาความรู้บุคลากรและโครงสร้างพื้นฐานทางกายภาพ ควบคู่กันไปเพื่อเชื่อมโยงการเติบโตทางเศรษฐกิจ อาศัย

สิ่งแวดล้อม เชิงบวกเพื่อสร้างเสถียรภาพ ค่าเงินบาทที่ได้รับผลกระทบจากความผันผวนอัตราแลกเปลี่ยนทางการเงินของโลกใน ขณะนี้ ถือว่ายังไม่เลวร้ายถึงขั้นวิกฤต

เนื่องจากมีปัจจัยสนับสนุน ทางจีดีพีเติบโตได้ถึง 8% โดยเฉพาะการสร้างรายได้จากการขนส่งทางอากาศและอุตสาหกรรมท่องเที่ยวตลาดต่าง ประเทศปี 2553 ได้ถึง 15 ล้านคน รวมถึงเศรษฐกิจไทยในสถานการณ์ปัจจุบันมีความพร้อมจะเผชิญวิกฤตรอบด้านจาก 4 ปัจจัย คือ 1.การเชื่อมโยงกับเศรษฐกิจโลก 2.การ

ส่งเสริมให้การลงทุน ภาคเอกชนขยายตัว 3.การเพิ่มศักยภาพการผลิต ด้านเกษตร อุตสาหกรรม และบริการ 4.การทำงานของรัฐบาลต้องโปร่งใส เน้นให้ประชาชนมีส่วนร่วมมากที่สุด ในวันเดียวกัน นายอารีพงศ์ ภู่ชอุ่ม ปลัดกระทรวงการคลัง ได้กล่าวในงานสัมมนาพิเศษ "Resetting Thailand หรือทิศทางเศรษฐกิจชาติ มหภาคไทย" จัดโดยหนังสือพิมพ์สยามรัฐ ที่โรงแรมสยาม

อินเตอร์คอนติ เนนตัล เมื่อวานนี้ (15) ได้ระบุถึงค่าเงินบาทที่เป็นปัญหาขณะนี้ว่า เพราะโครงสร้างเศรษฐกิจไทยอาจจะเปราะบาง ศักยภาพของผู้ประกอบการอาจยังไม่ถึงระดับแข่งขันได้ โจทย์คือจะทำอย่างไรให้พวกนี้มีศักยภาพเพิ่มขึ้นมาได้

"เรื่องการ เพิ่มขีดความสามารถแข่งขัน ทุกรัฐบาลพูดกันมานาน 5-6 ปี รวมถึงเรื่องค่าเงินบาทผันผวนเป็นระยะ ๆ โจทย์นี้ก็พูดกันมานานหลายปี ตอนนี้กำลังดูอยู่ว่าจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่อย่างจริงจังอย่าง ไร โดยเฉพาะเรื่องเศรษฐกิจสร้างสรรค์ การพัฒนาคน พัฒนาการวิจัย จะต้องมีแผนที่ชัดเจน มีเงินลงทุนที่ชัดเจน" นายอารีพงศ์กล่าว

สำหรับ ผลจากการแข็งค่าของเงินบาท นายอารีพงศ์ระบุว่าไม่ได้กระทบอุตสาหกรรมทั้งหมด โดยมีอุตสาหกรรมที่ได้ประโยชน์ประมาท 40% และที่ไม่ถูกกระทบอีก 30% ส่วนที่เหลืออีก 30% ยอมรับว่า ได้รับผลกระทบรุนแรง ต้องดูแล โดยเฉพาะผู้ประกอบการส่งออกรายย่อยที่มีมูลค่าส่งออกไม่เกิน 200 ล้านบาทต่อปี ซึ่งทั้งระบบมี 17,000 ราย ในส่วนนี้กระทรวงการคลังได้ออกมาตรการให้สถาบันการเงินเฉพาะกิจของรัฐช่วย เหลือ ทั้งเรื่องสภาพคล่อง การลดต้นทุน และการป้องกันความเสี่ยง

ชี้ กนง.แค่ส่งซิกคง ดบ.พอแล้ว

ต่อ ข้อเสนอของ ดร.วีรพงษ์ รามางกูร อดีตรองนายกรัฐมนตรี ที่ให้คณะกรรมการกำหนดนโยบายการเงินของธนาคารแห่งประเทศไทย (ธปท.) ลดอัตราดอกเบี้ย 0.75% และกำหนดเป้าหมายค่าเงินบาทนั้น นายคณิศ แสงสุพรรณ ผู้อำนวยการ

สถาบันวิจัยนโยบายเศรษฐกิจการคลัง (สวค.) กล่าวว่า การดูแลเงินทุนไหลเข้า กนง.ไม่จำเป็นต้องใช้ยาแรงด้วยการลดดอกเบี้ยลงก็ได้ เพียงแค่ส่งสัญญาณชัดเจนว่า คงดอกเบี้ยก็เพียงพอแล้ว

ด้านนายอาคม เติมพิทยาไพสิฐ เลขาธิการสำนักงานพัฒนาการเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ (สภาพัฒน์) กล่าวว่า เรื่องเงินทุนไหลเข้า อัตราดอกเบี้ย และค่าเงินบาท ที่เป็นปัญหาอยู่ในขณะนี้ ถือเป็นการทดสอบภาคทางการ (รวม ธปท.) จะมีแผนรองรับสถานการณ์ฉุกเฉินมากน้อยเพียงใด หรือมี ศอฉ.ทางการเงินหรือไม่ รวมทั้งเป็นปัญหาของภาคธุรกิจด้วย

นายอาคมประเมินว่า เงินบาทที่แข็งค่าแม้จะกระทบการส่งออกในปีนี้ คือ ทำให้รายได้ผู้ส่งออกเป็นเงินบาทลดลง แต่จะไม่กระทบการเติบโตทางเศรษฐกิจ (จีดีพี) ทั้งปีนี้ที่สภาพัฒน์ประมาณการไว้ 7-7.5% เนื่องจากการคิดจีดีพีคำนวณจากปริมาณการส่งออก ซึ่งช่วง 3 เดือนที่เหลือของปีนี้

ผู้ส่งออกมีคำสั่งซื้อล่วงหน้าไว้แล้ว

ในส่วนของมุมมองในตลาด ขณะนี้แทบไม่มีใครมองว่า กนง.จะลดดอกเบี้ย นาย

พร เทพ ชูพันธุ์ ผู้จัดการวิเคราะห์เศรษฐกิจ ศูนย์วิจัยเศรษฐกิจและธุรกิจ ธนาคารไทยพาณิชย์ กล่าวว่า แม้ดอกเบี้ยจะไม่ใช่ปัจจัยเดียวที่ดึงเงินให้ไหลเข้า แต่แรงกดดันต่อค่าเงินบาทขณะนี้คงทำให้ กนง.คงดอกเบี้ยในการประชุมรอบวันที่ 20 ก.ย. แต่คงไม่ลดตามที่มีบางฝ่ายเสนอ เพราะที่ผ่านมา ธปท.ส่งสัญญาณแล้วว่าดอกเบี้ยเป็นขาขึ้น

"ถ้า กนง.ลดดอกเบี้ย จะเซอร์ไพรส์ตลาดมาก เพราะที่ผ่านมากว่าเขาจะปรับขึ้นได้ก็มีการส่งสัญญาณถึงตลาดอยู่ตั้งนาน แต่นี่ไม่มีสัญญาณว่าจะลด"

ระวังเงินเฟ้อสูง หากลด ดบ.แรง

ดร.ตี รณ พงศ์มฆพัฒน์ คณบดีคณะเศรษฐศาสตร์ จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ประเมินปัญหาค่าเงินบาทในขณะนี้ว่าทางการน่าจะมีเพียง 2 ทางเลือก โดยทางแรกคือ ดูแลค่าเงินบาทให้อ่อน โดยอาจลดอัตราดอกเบี้ย ชะลอเงินไหลเข้า และเข้าแทรกแซงซื้อเงินดอลลาร์ แต่ปัญหาที่จะตามมาคือ เงินเฟ้ออาจปรับสูงขึ้น เพราะสภาพคล่องจะเพิ่มมากขึ้น ซึ่งผู้ที่แบกรับภาระคือประชาชนทั่วไป แต่ผู้ส่งออกได้ประโยชน์ อย่างไรก็ตาม แนวทางนี้ ธปท.สามารถออกพันธบัตรมาดูดซับสภาพคล่องเพื่อลดแรงกดดันเงินเฟ้อ แต่หากทำแบบนี้ไปเรื่อย ๆ จะมีต้นทุนในการดำเนินนโยบาย ที่น่าห่วงคือ ภาระหนี้ ธปท.จะสูงมากขึ้นเมื่อเทียบกับทุนอาจทำให้ความน่าเชื่อถือลดลง ในที่สุดจะกลายเป็นปัญหาความไม่เชื่อมั่นต่อทิศทางการดำเนินนโยบาย ซึ่งเป็นปัญหาที่ต้องระวังด้วย

ส่วนทางเลือกที่สองคือ พยุงไม่ให้เงินบาทแข็งเร็วเกินไป เพราะคงจะฝืนกระแสตลาดลำบาก ซึ่งเชื่อว่าปัญหาค่าเงินจะต่อเนื่องไปอีก 2-3 ปี วิธีนี้ผู้ส่งออกอาจได้รับผลกระทบบางส่วน โดยเฉพาะผู้ส่งออกที่ไม่มีการนำเข้าสินค้าวัตถุดิบและสินค้าทุน แต่ประชาชนทั่วไปจะได้ประโยชน์ เพราะเงินบาทแข็งมีส่วนช่วยลดแรงกดดันเงินเฟ้อ

"ปัญหาการแข็งค่าของเงินคงเป็นต่อเนื่องไปอีก 2-3 ปี" ดร.ตีรณกล่าว

จับตาดอลลาร์ดิ่งอีก 15% สิ้นปีཱ

ดอลลาร์ ยังมีแนวโน้มอ่อนค่าลง ในภาวะที่ตลาดคาดการณ์ว่าธนาคารกลางสหรัฐ (เฟด) จะประกาศมาตรการผ่อนคลายทางการเงินรอบใหม่ในต้นเดือนหน้า โดยโคจิ ฟูคาย่า ประธานฝ่ายกลยุทธ์เงินตราของเครดิต สวิส ซีเคียวริตี้ ในโตเกียว กล่าวกับรอยเตอร์สว่า ณ จุดนี้ ไม่มีแนวโน้มที่ดอลลาร์จะดีดตัวกลับอย่างต่อเนื่อง แต่อาจมีการปรับตัวแข็งขึ้นบ้างในบางช่วง หากธุรกรรมที่ถือสถานะ "ขาย" ดอลลาร์มีปริมาณเพิ่มขึ้นมาก

อดัม คาร์ นักเศรษฐศาสตร์อาวุโสจากไอซีเอพี ออสเตรเลีย ในซิดนีย์ คาดการณ์ว่า ดัชนีดอลลาร์ (dollar index) ซึ่งพัฒนาโดยอินเตอร์คอนติเนนตัล เอ็กซ์เชนจ์ เพื่อใช้เป็นติดตามค่าเงินดอลลาร์ เทียบเงินสกุลหลักต่าง ๆ อาทิ ยูโร เยน และ

สวิสฟรังก์ มีแนวโน้มจะปรับลดลง 3-5% เป็นอย่างน้อย หรือสูงสุด 10-15% ภายในสิ้นปีนี้ หากธนาคารกลางสหรัฐประกาศเพิ่มการซื้อพันธบัตรรัฐบาลรอบใหม่ ในการประชุมต้นเดือนพฤศจิกายน

ทั้งนี้ เมอร์ริล ลินช์ ประเมินว่า มีความเป็นไปได้ที่ธนาคารกลางสหรัฐซื้อสินทรัพย์ทางการเงินสกุลดอลลาร์ เป็นมูลค่ารวมอย่างน้อย 5 แสนล้านดอลลาร์ ในช่วง 6 เดือนแรกของปี 2554 จากวงเงินทั้งหมด 1 ล้านล้านดอลลาร์ ที่คาดว่า สหรัฐจะตั้งไว้สำหรับการซื้อพันธบัตรรัฐบาลเพื่อเสริมสภาพคล่องในระบบ

สภาอุตฯเสนอ 7 มาตรการเบรกค่าบาท

นาย พยุงศักดิ์ ชาติสุทธิผล ประธานสภาอุตสาหกรรมแห่งประเทศไทย (ส.อ.ท.) เปิดเผยภายหลังการประชุมหารือร่วมกับ 14 กลุ่มอุตสาหกรรม, 10 สภาอุตสาหกรรมจังหวัด, 7 สมาคมการค้า, สมาคมธนาคารไทย และตัวแทนจากธนาคารแห่งประเทศไทย (ธปท.) ว่า ได้ข้อสรุปของภาคเอกชนที่จะเสนอรัฐต่อนโยบายอัตราดอกเบี้ยกับสภาวะการแข็ง ค่าของเงินบาททั้งสิ้น 7 มาตรการ ได้แก่

1)ขอให้ ธปท.ลดอัตราดอกเบี้ยนโยบาย ที่จะมีการประชุมคณะกรรมการนโยบายการเงิน (กนง.) ในวันที่ 20 ตุลาคม 2553 ให้เหลือ 1.25% ซึ่งจะไม่เป็นปัจจัยที่ทำให้เงินเฟ้อขยายตัวอย่างเป็นนัยสำคัญ จนมีผลต่อเศรษฐกิจประเทศไทย 2)มาตรการ

ต่าง ๆ ทั้งของกระทรวงการคลัง และ ธปท.ที่ออกมาแล้ว ขอให้ผลักดันให้มีในทางปฏิบัติอย่างแท้จริง ไม่ใช่มีมาตรการแต่ไม่สามารถปฏิบัติ ประกอบกับต่างชาติเห็นช่องโหว่ก็เพิ่มเงินไหลเข้ามาเก็งกำไรค่าเงินมากขึ้น เช่น มาตรการชำระค่าระวางเรือและค่าสินค้า ซึ่งยังติดปัญหาด้านเทคนิคกับกรมสรรพากร, โครงการปล่อยสินเชื่อดอกเบี้ยต่ำ (soft loan) ก็ยังไม่มีการผ่อนปรนหลักประกัน เป็นต้น

3) ธปท.ต้องส่งสัญญาณอย่างจริงจังในการดูแลไม่ให้เงินผันผวนไปตามการเก็งกำไร 4)ขอให้ ธปท.เข้มงวดเงินที่เข้ามาในลักษณะการเก็งกำไรทั้งในตลาดทุนและตลาดตราสาร หนี้ โดยจัดตั้งหน่วยเฉพาะกิจขึ้นมาตรวจสอบติดตามอย่างใกล้ชิด 5)

ขอให้ ธปท.ออกกฎเกณฑ์ควบคุมและจำกัดจำนวนเงินกู้ยืม และแลกเปลี่ยนเงินบาทของสถาบันการเงิน และ/หรือผู้ประกอบการธุรกิจด้านการเงิน

6)ขอ ให้ ธปท.และกระทรวงการคลังร่วมมือในการหามาตรการที่เข้มข้นเพิ่มขึ้นกว่าที่ออก มาแล้ว โดยใช้นโยบายทั้งการเงินและการคลังให้สอดคล้องกัน เพื่อลดการนำเงินเข้ามาเก็งกำไรในระยะสั้น และ 7)ขอให้พิจารณาดำเนินการออกมาตรการชั่วคราวในการจัดเก็บค่าธรรมเนียมของเงิน ทุนที่ไหลเข้ามาในประเทศในอัตรา 2-4% เพื่อลดการไหลเข้าของเงินจนกว่าจะเข้าสู่ภาวะปกติ ซึ่งปัจจุบันประเทศไทยยังไม่มีการจัดเก็บในส่วนนี้ แต่มีระเบียบสามารถดำเนินการได้ โดยมีหลายประเทศที่ทำอยู่ เช่น อินโดนีเซีย, บราซิล เป็นต้น

วันที่ 18 ตุลาคม พ.ศ. 2553 ปีที่ 34 ฉบับที่ 4254 ประชาชาติธุรกิจ

Sponsor